The baseball strike of 1994-95, which kept the public from seeing the annual World series, was not atypical labor dispute in which low-paid workers try to persuade their employers to grant a raise above their minimum wage.On the contrary, players who earned millions of dollars yearly, who were visible on TV commercials, drove expensive autos, and dined with presidents, withheld their essential skills until the executive, legislative, and judicial branches of our government were forced to devise solutions to the quarrel.The team owners, a blend of lawyers, manufacturers, corporate executives, etc. felt that something had to be done about the huge salaries that the players were demanding.Since the talent beyond the major leagues was scarce they had to start spring training in 1995 withwholesale invitation to replacement players.The regular athletes returned in late April but there was a feeling that the strike could happen again.
اعتصاب بيس بال سالهاي١٩٩٤-١٩٩٥كه مانع شد عوام الناس رقابت هاي جهاني ساليانه را ببينند ،بحث كارگري معمولي نبود كه در آن كارگران كم دستمزد تلاش كنند كارفرمايانشان را متقاعد كنند فراتر از حداقل دستمزدشان به انها ترفيع اعطا كنند. بر عكس بازيكناني كه سالانه ميليون ها دلار به دست مي آورند، در پيام هاي بازرگاني تلويزيوني قابل رويت بودند، اتومبیلهای گران قیمت سوار می شدند و با روسای جمهور غذا می خوردند ،در مهارت اصولی شان دریغ می کردند تا اینکه قوای مجریه ،مقننه و قضایی دولت ما مجبور شدند برای بحث آنها راه حل هایی را ابداع کنند. صاحبان تیم ها که ترکیبی از وکلا، تولیدکننده گان، مدیران سازمان ها و غیره بودند احساس کردند که باید پیرامون حقوقهای بالایی که بازیکنان تقاضا می کردند کاری انجام شود. از آنجایی که استعداد، فراتر از لیگ های اصلی نادر بود، مجبور بودند آموزش بهاری سال ۱۹۹۵ را با دعوت گسترده از بازیکنان جایگزین آغاز کنند. ورزشکاران ثابت در اواخر ماه آوریل بازگشتند اما این احساس وجود داشت که اعتصاب ممکن است دوباره اتفاق افتد.